“ส่งลูกไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า”

[beem]

ขอบคุณค่ะคุณยายหนู อ่านไปร้องไห้ไป ขอบคุณที่เอาเรื่องดี ๆ มาเล่าสู่กันฟัง

[pimlapas]

ขอบคุณจ้าพี่ยายหนู
อ่านแล้วนั่งร้องไห้ ตลอดตั้งกะต้นจนจบเรื่องเลยค่ะ ขอบคุณผู้บันทึก และผู้นำมาบอกเล่าด้วยใจจริงค่ะ ได้อะไร หลายอย่างและจะได้นำไปคิด และทำ

[sreda]

ขอบคุณพี่ยายหนู ที่เอาเรื่องดี ๆ มาเล่าสู่กันฟัง อ่านแล้วได้แง่คิดที่ดี จับใจมากๆ ทำให้
หัวใจมันเข้มแข็ง

[annaubon]

ขอบคุณคะยายหนู ที่นำสิ่งดีๆๆมาให้อ่าน นาอ่านไปร้องไห้ไป
คิดถึงแม่ คิดถึงลูก

[ยายหนู]

เข้าใจเลย ความรู้สึกนี้อ่ะ

ก่อนหน้านี้ ตอนที่แม่เข้าโรงพยาบาล ยายหนูก็นอนไม่หลับเลยเหมือนกัน โทรคุยกับแม่ คิดถึงที่สุดเลย ถึงเมืองไทยถึงอยากตรงไปบ้านเลยไง อยากเห็นหน้าแม่เป็นคนแรก แล้วก็อยากอยู่กับแม่ก่อนขึ้นเครื่อง แต่แม่คงจะลำบากที่จะมารับ มาส่งที่สนามบิน...

ขนาดอายุ 77ปี ยังไปตลาดซื้อกับข้าวมาทำให้หลายๆเหลนๆกิน ลูกหลานมาเยี่ยมหาก็ทำกับข้าวเอง นี่ก็ลูกหลานยังไม่ทันบวชเลย นั่งคิดแล้วว่าจะทำอะไรใส่บาตรรร จำแม่นว่าลูกๆหลายๆชอบกินอะไร แม้กระทั่งลูกเขย ถามว่าจะให้ตำน้ำพริกเผาไหม เที่ยวก่อนเอามาตั้ง3กิโล แต่น้ำพริกแม่แพงจัง กิโลละตั้งพัน..อิอิ

เพื่อนๆรักคุณพ่อ คุณแม่ให้มากๆนะคะ...

[Mooyong]

อ่านไปตั้งแต่วันก่อน แต่ไม่มีเวลามาตอบกระทู้ ขอบคุณยายหนูนะคะ ที่เอาเรื่องนี้มาลงให้อ่านกัน ทำให้ได้คิดมากเลยค่ะ ชีวิตไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆค่ะ ขอให้ทุกคนดำเนินชีวิตด้วยความไม่ประมาทนะคะ

[แต้มสี]

ขอบคุณคุณยายหนูมากค่ะ ที่นำเรื่องดีๆมาฝากกัน อ่านไปร้องไปเลยค่ะ ได้ข้อคิดเยอะมากๆ
ความที่สมัยนี้ปัจจัยที่ ๕ (เงิน) นั้นสำคัญ ทำให้เราเอาเวลาไปหาปัจจัยที่ ๕ ซะส่วนใหญ่
เพราะคิดว่าจะทำให้คนที่เรารัก (พ่อ,แม่,ลูก) สบายในภายภาคหน้ายามที่ไม่มีเราแล้ว
จนบางครั้งเกือบลืมว่าความรักความเอาใจใส่ดูแลใกล้ชิดต่างหากที่่สำคัญที่สุด
ถ้าไม่มีคนเหล่านี้ให้เรากอด และบอกรัก ต่อให้มีเงินทองมากมายแค่ไหนก็ไม่มีความหมายอีกแล้ว EM243

[ยายหนู]

ขอบคุณคุณยายหนูมากค่ะ ที่นำเรื่องดีๆมาฝากกัน อ่านไปร้องไปเลยค่ะ ได้ข้อคิดเยอะมากๆ
ความที่สมัยนี้ปัจจัยที่ ๕ (เงิน) นั้นสำคัญ ทำให้เราเอาเวลาไปหาปัจจัยที่ ๕ ซะส่วนใหญ่
เพราะคิดว่าจะทำให้คนที่เรารัก (พ่อ,แม่,ลูก) สบายในภายภาคหน้ายามที่ไม่มีเราแล้ว
จนบางครั้งเกือบลืมว่าความรักความเอาใจใส่ดูแลใกล้ชิดต่างหากที่่สำคัญที่สุด 
ถ้าไม่มีคนเหล่านี้ให้เรากอด และบอกรัก ต่อให้มีเงินทองมากมายแค่ไหนก็ไม่มีความหมายอีกแล้ว EM243

ยายหนูจะประกาศขายร้านแล้ว อยากกลับไปอยู่ใกล้ๆแม่ และลูกๆหลานๆ เงินไม่สำคัญจริงๆ อยู่ที่นี่ มีเงินแต่ไม่มีความสุข...

ความสุขและความอบอุ่น คือได้อยู่ใกล้กับคนที่เรารัก....

อ่านเรื่องเครียดๆแล้ว มาอ่านเรื่องคลายเครียดกันบ้าง



<span style='font-size:14pt;line-height:100%'><span style='color:red'>กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หลวงพี่มุกเด็ดจริงๆ</span></span>

[แต้มสี]

ตามมาฮาหลวงพี่ด้วย EM103

คุณยายหนูเก่งจังค่ะ ที่สามารถตัดใจขายร้านของตัวเองได้
แล้วก็ดีใจด้วยนะคะที่จะกลับไปอยู่กับครอบครัวที่เมืองไทยขอให้มีความสุขมากๆนะคะ

[Mooyong]

ขอบคุณคุณยายหนูมากค่ะ ที่นำเรื่องดีๆมาฝากกัน อ่านไปร้องไปเลยค่ะ ได้ข้อคิดเยอะมากๆ
ความที่สมัยนี้ปัจจัยที่ ๕ (เงิน) นั้นสำคัญ ทำให้เราเอาเวลาไปหาปัจจัยที่ ๕ ซะส่วนใหญ่
เพราะคิดว่าจะทำให้คนที่เรารัก (พ่อ,แม่,ลูก) สบายในภายภาคหน้ายามที่ไม่มีเราแล้ว
จนบางครั้งเกือบลืมว่าความรักความเอาใจใส่ดูแลใกล้ชิดต่างหากที่่สำคัญที่สุด 
ถ้าไม่มีคนเหล่านี้ให้เรากอด และบอกรัก ต่อให้มีเงินทองมากมายแค่ไหนก็ไม่มีความหมายอีกแล้ว EM243

ยายหนูจะประกาศขายร้านแล้ว อยากกลับไปอยู่ใกล้ๆแม่ และลูกๆหลานๆ เงินไม่สำคัญจริงๆ อยู่ที่นี่ มีเงินแต่ไม่มีความสุข...

เห็นด้วยจริงๆค่ะ ตอนนี้ก็กำลังประกาศขายบ้านอยู่ จะกลับไปอยู่ไทยเหมือนกันค่ะ กลับไปครั้งก่อน ทำให้ได้คิดว่าบางทีมันไม่จำเป็นว่าต้องหาได้มาก เพียงแต่รู้จักใช้รู้จักเก็บก็ดีพอแล้วค่ะ หาเงินได้เยอะ แต่เก็บไม่ได้เลยก็ไม่มีประโยชน์อะไร ยิ่งหาได้เยอะ ใช้เยอะ เป็นหนี้ ยิ่งไปกันใหญ่ หาได้เยอะ แต่เก็บหมด ไม่ใช้เลย ตายไปก็เอาไปด้วยไม่ได้อีก ทางสายกลาง ความพอเพียง ดีที่สุด เลยกลับไปอยู่โน่นดีกว่า ถ้ามีเวลาว่างได้พักผ่อน ได้อยู่กับครอบครัว มีใช้ตามอัตภาพ ก็น่าจะมีความสุขดี

[ยายหนู]

ขอบคุณคุณยายหนูมากค่ะ ที่นำเรื่องดีๆมาฝากกัน อ่านไปร้องไปเลยค่ะ ได้ข้อคิดเยอะมากๆ
ความที่สมัยนี้ปัจจัยที่ ๕ (เงิน) นั้นสำคัญ ทำให้เราเอาเวลาไปหาปัจจัยที่ ๕ ซะส่วนใหญ่
เพราะคิดว่าจะทำให้คนที่เรารัก (พ่อ,แม่,ลูก) สบายในภายภาคหน้ายามที่ไม่มีเราแล้ว
จนบางครั้งเกือบลืมว่าความรักความเอาใจใส่ดูแลใกล้ชิดต่างหากที่่สำคัญที่สุด 
ถ้าไม่มีคนเหล่านี้ให้เรากอด และบอกรัก ต่อให้มีเงินทองมากมายแค่ไหนก็ไม่มีความหมายอีกแล้ว EM243

ยายหนูจะประกาศขายร้านแล้ว อยากกลับไปอยู่ใกล้ๆแม่ และลูกๆหลานๆ เงินไม่สำคัญจริงๆ อยู่ที่นี่ มีเงินแต่ไม่มีความสุข...

เห็นด้วยจริงๆค่ะ ตอนนี้ก็กำลังประกาศขายบ้านอยู่ จะกลับไปอยู่ไทยเหมือนกันค่ะ กลับไปครั้งก่อน ทำให้ได้คิดว่าบางทีมันไม่จำเป็นว่าต้องหาได้มาก เพียงแต่รู้จักใช้รู้จักเก็บก็ดีพอแล้วค่ะ หาเงินได้เยอะ แต่เก็บไม่ได้เลยก็ไม่มีประโยชน์อะไร ยิ่งหาได้เยอะ ใช้เยอะ เป็นหนี้ ยิ่งไปกันใหญ่ หาได้เยอะ แต่เก็บหมด ไม่ใช้เลย ตายไปก็เอาไปด้วยไม่ได้อีก ทางสายกลาง ความพอเพียง ดีที่สุด เลยกลับไปอยู่โน่นดีกว่า ถ้ามีเวลาว่างได้พักผ่อน ได้อยู่กับครอบครัว มีใช้ตามอัตภาพ ก็น่าจะมีความสุขดี

<span style='font-size:14pt;line-height:100%'><span style='color:red'>ไม่จำเป็นว่าต้องหาได้มาก เพียงแต่รู้จักใช้รู้จักเก็บก็ดีพอแล้วค่ะ....จุ๊บจุ๊บจ้า...</span></span>

[nmann]

บุญกุศลใดพึงเกิด ขออุทิศให้น้องวีรภัทร์ อัครดำรงเวช เจ้าของเรื่องด้วย _/\_
ขอบคุณค่ะคุณยายหนู อ่านไปร้องไห้ไป ขอบคุณที่เอาเรื่องดี ๆ มาเล่าสู่กันฟัง

[pensij]

ขอบคุณมากๆๆค่ะ พี่ยายหนู สำหรับเรืองราวดีๆๆ

[Phakdee]

ก่อนหน้าที่จะมาอ่านเรื่องนี้ กำลังคิดว่าจะงดเงินเดือนแม่ เพราะธุรกิจแย่ หรือจะจัดระเบียบการใช้จ่ายของแม่ใหม่ เพราะเงินที่ส่งให้เดือนละหมื่นนี้ แกหมดไปกับหลานๆ

แต่พอได้อ่านเรื่องนี้ ต้องรีบเปลี่ยนแผนการณ์ใหม่ กลัวบอกแกไปแล้วจะเป็นบาปเพราะทำให้แกเสียใจ

เวรกรรมนั้นมีจริง ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว สะสมบุญและคุณงามความดี สามารถนำติดตัวไปได้ในชาติหน้า แต่การสะสมเงินช่วยอะไรไม่ได้เลยแม้กระทั่งตายก็เอาติดตัวไปไม่ได้...

จึงนำมาเผยแผ่ให้เพื่อนๆได้อ่านกันว่าการกตัญญูและตอบแทนผู้ให้กำเหนิดเป็นสิ่งที่ควรทำในขณะที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ อย่ารอให้ท่านตายไปแล้ว เพราะเราไม่รู้ว่า การที่เราเอาอาหารมาวางข้างๆโลง แล้วเคาะเรียกให้แกกินนั้น แกจะได้กินจริงหรือเปล่า...

อ่านไปก็แทบร้องไห้ เพราะไหมก็เคยผ่านช่วงเวลาของการ ที่จะต้องลาจากแบบนั้น มาแล้ว
หกปีที่สามีต่อสู้กับโรคร้าย และไหมต้องดูแลให้กำลังใจ จนผู้ป่วยไม่ต้องการที่จะเจ็บปวดทรมาน
และคนดูแลทรมานไปด้วย สุดท้าย ก็ผู้ป่วยก็ตัดสินใจทำในสิ่งที่น้อยนักจะมีใครกล้าทำ
คนอยู่ก็เลยต้องสู้ชีวิตในต่างแดนโดยลำพัง

เมื่อได้มาอ่านเรื่องราวนี้ ทำให้คิดหนัก และคิดใหม่ เหมือนกันค่ะ
คือพ่อมาเยี่ยมแล้ว พ่อเห็นว่าอยู่ที่นี้มันไกลบ้าน ไกลพี่ ไกลน้อง เวลาเจ็บป่วย หรือตายขึ้นมาจะลำบาก พ่ออยากให้พวกเรา (หมายถึงน้องๆที่มาทำงานหาเงินด้วย) กลับไปอยู่บ้าน ทำไร่ทำนา หากินไปวันๆ อย่างแก
ไหมก็แย้งพ่อว่า มันเป็นไปไม่ได้ ที่น้องๆจะอยู่แบบหาเช้ากินค่ำเหมือนพ่อได้ พวกเขาต้องมีเงินทุน
หมุนเวียน ฉนั้นพวกเขาต้องทำงานหาเงินก่อน

แล้วตัวไหมเองล่ะ ไหมพร้อมที่จะกลับบ้านได้แล้ว แต่ทำไมยังไม่กลับ ทำไมทำให้พ่อต้องเป็นห่วงอีก? ทำไมต้องให้พ่อลำบากมาเยี่ยม? ทำไมต้องห่วงน้องๆ กลัว พวกเขาจะเหงาไม่เป็น อันทำงานทำการเพราะคิดถึงลูก (ถ้าไหมกลับก็ต้องเอาหลานสาว อายุ ขวบกว่ากลับไปด้วย)
ความทุกข์ใจของพ่อ น่าจะสำคัญกว่า เงินที่น้องๆ จะต้องหาเพื่ออนาคตพวกเขาหรือเปล่า?
กลับไปอยู่บ้านไปดูแลพ่อ ให้พ่อได้ชื่นชม อบอุ่น และสบายใจไม่ดีกว่าหรือ?

การสะสมเงินช่วยอะไรไม่ได้เลย แม้กระทั่งตายก็เอาติดตัวไปไม่ได้ เป็นความจริงที่สุด
ไหมน่าจะคิดได้ตั้งแต่ สามีเสียชีวิตเมื่อ 4 ปีก่อนโน้น

ขอบคุณ คุณพีียายหนู มากนะคะที่นำเรื่องดีๆมาเล่า ไม่ได้เข้าห้องนี้บ่อยนะคะ เลยเข้ามาอ่านช้า แต่ช้าก็ไม่เป็นไรคะ ไหมได้ข้อคิดดีๆมากมาย
และตัดสินใจแล้วว่า จะหาทางกลับไปดูแลพ่อให้เร็วที่สุด
...เงินไม่ใช่สิ่งสำคัญเท่าความสุขของผู้อุปการีเลยจริงๆค่ะ...

[บุญมี]

ขอขอบค่ะคุณพี่ยายหนู ที่เอาเรื่องดี ๆ มาแบ่งปัน และก็ข้อคิดเตือนสติของเราด้วยค่ะ เงินทองที่สะสม เวลาตายไปเราก็ไม่สามารถเอาไปได้จริง ๆ แต่การสะสมบุญและคุณงามความดีต่างหาก ที่จะติดตัวเราไปตลอดกาล