ใครว่ามาอยู่เมืองนอกแล้วชีวิตสวยหรูอย่างที่คิด

[แม่ปลาร้า พ่อปลาจ๋อม]

เข้ามาอ่านก็สนุกดีนะคะ แต่ละคนเกิดมาไม่เหมือนกันแต่ฟ้าดันลิขิตให้มีแฟนต่างชาติ ต่างภาษาอยู่คนละมุมโลก เหมือนกัน &nsbp; &nsbp; &nsbp; &nsbp; มันเป็นเรื่องแปลกถึงจะอยู่กันไกลแค่ไหน ทุกคนก็ได้มาเจอกันที่ครัวไกลบ้านนี้ และได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน ได้เป็นเพื่อนกันถึงจะอยู่คนละประเทศ แต่เราก็เป็นคนไทย นั้งอ่านเรื่องราวของทุกคนแล้วสนุกดีค่ะ อยากจะแจมแต่ไม่มีดีกว่า ขี้เกียจพิมพ์ ตอนอ่านทานข้าวกับหมกหน่อไม้ กับข้าวเหนียว อร่อยมากเลย เอาสูตรมาจากครัว ชอบอ่านแต่ไม่ชอบเล่า

[nuntita_air]

ค่ะพี่ตี ขอโทษนะคะที่แอเข้าใจผิด แอน่ะสนใจเรื่องของพี่มาก ชอบและตามอ่านแทบทุกเรื่องที่พี่เขียนถ้าพอมีเวลา เคยนึกชื่นชมความเป็นแม่บ้านของพี่เงียบๆมานานและอยากจะเห็นหน้าค่าตา แล้ววันนี้ก้อได้คุยกับพี่และได้เห็นหน้าพี่ด้วย ดีใจจัง

แอก้อมีแฟนคนอังกฤษเหมือนกันค่ะ อายุต่างกัน 9 ปี ตอนนี้แอกำลังตัดสินใจว่าจะเลือกอะไรดีระหว่างคนที่เรารักหรืองานที่เราอยากทำ ตอนนี้แอกำลังสมัครงานไปฮ่องกงค่ะเป็นโรงแรม5ดาวที่นึงในมาเกาท์ แต่ใจนึงก้ออยากรอเค้าอยู่ที่นี่ แอคบกับเค้ามาเกือบปี แต่ก้อไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ต้องมารอๆๆๆอย่างไม่มีจุดหมายว่าเค้าจะได้มาอีกเมื่อไหร่ พ่อแม่เค้าก้อไม่ชอบคนไทยกลัวคนไทยหลอกเอาเงิน อยากให้มีแฟนเป็นคนอังกฤษด้วยกัน ตอนที่เค้ามาที่นี่ครั่งล่าสุด แม่เค้าโทรมาตามเกือบทุกวันเลยพี่ตีคิดดู คิดแล้วก้อพาลจะไปโทษพรหมลิขิตนะคะ ดูซิ พาให้คนที่อยู่ไกลกันคนละฟากของโลกให้มาเจอกัน รักและผูกพันธ์กันเพื่อจะจากกันไปและไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ ที่จิงไม่อยากบอกใครให้เค้ารู้สึกเศร้าไปด้วย แต่มันก้ออึดอัดใจและไม่รู้จะคุยกับใครด้วยเหมือนกัน บางทีแอก้ออยากจะรู้ว่าคนที่เค้าต้องอยู่ไกลๆกันเนี่ยเค้ามีวิธีทำใจยังไงกันคะ

[beuy_sk]

ถ้าเทียบชีวิตที่เมืองไทยกับสวีเดน ต่างกันเห็นได้ชัดค่ะ อยู่ทีนี้ดีตรงที่ว่า มีคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้าน มีเพื่อนคู่คิด ไม่ต้องอยู่คนเดียว ไม่ต้องตัดสินใจคนเดียว เดิมทำงานออฟฟิต มาอยู่นี้ ทำงานโรงงานเบเกอรี่ (แผนกแพ็คค่ะ) แต่สิ่งหนึ่งที่เราได้มา ได้อยู่กับคนที่เรารัก ครอบครัว ความรักอบอวนอยู่ในบ้าน ไม่ต้องโดดเดี่ยวเดียวดาย แต่ก่อนขาดเพื่อนไม่ได้ ติดเพื่อนแจ ตอนนี้ชีวิตอยู่กับครอบครัวเสียส่วนใหญ่
แต่ก่อนปาตี้บ่อยตามประสาสาวโสด เหอเหอ ตอนนี้ เดือนละครั้งหรือสองเดือนครั้ง

มีทั้งข้อดีข้อเสียค่ะ ถ้าเราเปิดใจที่จะยอมรับมัน

[nuntita_air]

แวะมาอ่านแล้วก้อมาอัพเดทประสบการณ์ใหม่ๆของพวกพี่ๆด้วย พี่ตีช่วงนี้ทำงานเหนื่อยมั้ยคะ? อ่านแล้วรู้สึกว่าคนที่ไปอยู่เมืองนอกเนี่ยจะต้องดิ้นรน ปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมแล้ว บางคนยังต้องต่อสู้กับความเหงาด้วยนะคะ

[kabmoo]

sawasdee ka แม่น้องเด็กชายข้าหลวง เคยแอบเข้ามาอ่านแล้วค่ะ แต่ยังไม่ได้แจม อิอิ อยากบอกว่าแม่น้องเด็กชายข้าหลวงสวยจังเลย น้องเด็กชายข้าหลวงก็น่ารักมากกกกก อยากมีอย่างนี้ซักคน อิอิอิ ใครว่าไปอยู่เมืองนอกแล้วชีวิตสวยหรู อืมม แต่ก่อนเคยอยากไปเรียนเมืองนอก แต่เดี๋ยวนี้ไม่คิดแล้วค่ะ อยู่เมืองไทยดีที่สุดค่ะ นี่คือความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ มีเพื่อนต่างชาติหลายคนโดยเฉพาะแถบยุโรป ส่วนใหญ่อยากมาอยู่เมืองไทยทั้งนั้นนะคะ(ส่วนใหญ่ที่รู้จักน่ะคะ) ก็เลยรู้สึกภูมิใจเมืองไทยของเราค่ะ แต่เท่าที่อ่านเรื่องของแม่น้องเด็กชายข้าหลวงมารู้สึกว่าถึงแม้ว่าจะออกไปทำงานได้เงินมานิดหน่อยแต่ดูแล้วมีความสุขนะคะ ทำไปเถอะคะ ทำแล้วมีความสุข ว่าแต่ว่าชื่อ ข้าหลวงนี้มีทีมาที่ไปไงคะ ชื่อน่ารักมากเลย ชอบชื่อไทยๆ ตรงตัวอย่างนี้จังเลยค่ะ

[ปุ๊กเมลเบิร์น]

พี่ตี สงกะสัยน่ะ เพื่อนของปุ๊กทำที่อังกฤษเหมือนกัน เค้าเสริฟอย่างเดียว ได้ 30 ปอด์น แต่พี่ตีทำทุกอย่างเลยน่ะ ใช้คุ้มค่าเลยล่ะ

[เด็กชายข้าหลวง]

พี่ตี สงกะสัยน่ะ เพื่อนของปุ๊กทำที่อังกฤษเหมือนกัน เค้าเสริฟอย่างเดียว ได้ 30 ปอด์น แต่พี่ตีทำทุกอย่างเลยน่ะ ใช้คุ้มค่าเลยล่ะ

<span style='color:green'>น้องปุ๊ก พี่ตีไม่ค่อยรู้เรื่องเรตราคาที่ร้านอาหารที่อื่นจ่ายกันหรอกค่ะ ไม่รู้ว่าขึ้นอยู่กับขนาดของร้านและทำเลที่ตั้งหรือเปล่า เพราะร้านที่พี่ตีทำเป็นร้านเล็กๆ ประมาณ 30 ที่นั่งมีร้านเดียวในเมืองที่อยู่ (ว่าจะเปิดอยู่เหมือนกันแต่ยังหาทำเลไม่ได้) เค้าจ่ายเป็นธรรมเนียมกันมาแบบนี้ ถ้าัทำรอบกลางวัน เริ่มเที่ยงเลิกบ่ายสองโมงครึ่ง รับ10 ปอนด์ และกลับมาทำตอนเย็นเริ่มห้าโมงครึ่งถึงอันลิมิตรับ รับอีก 20 ปอนด์ รวมถึงจะได้ 30ปอนด์ สำหรับพี่ตีจะได้รับ 25 ปอนด์ อยู่คนเดียวในวันศุกร์เสาร์ พี่เค้าจะเิลิกจ้างอยู่แล้ว เค้าว่าค่าตัวพี่ตีแพง เศร้าจัง....</span>

[เด็กชายข้าหลวง]

ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาแลกปลี่ยนความคิดเห็นและแสดงความเห็นนะคะ ไม่่ค่อยมีเวลาเข้ามาทักทายกัน ยัง จำกันได้นะคะ

[พลอยชมพู]

ขอแนะนำตัวด้วยคนค่ะ แอบมาขโมยสูตรประจำเหมือนกันค่ะ

สำหรับเมย์ หน้าที่การงานที่เมืองไทยไม่ได้ดีอะไร เป็นแม่ค้าค่ะ สวนจัตุจักร

บางวันก้อคิดนะคะว่า เรามาทำอะไรที่นี้ แต่ในเมือเราตัดสินใจแล้วก้อต้องสู้

เมย์มาอยู่ฝรั่งเศสปีหนึ่งพอดี อยากกลับมากเลย

[naddyswiss]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องของพี่ตีและอีกหลายๆท่านรู้สึกสนุกดีและได้แลกเปลี่ยนความคิดกัน

คนเราเลือกเกิดไม่ได้ค่ะ แต่เลือกได้ที่จะเป็นคนดีค่ะ พ่อโหน่งเป็นข้าราชการพลเรือนที่เงินเดือนไม่ได้มากอะไรเลยค่ะ แต่ที่โหน่งเรียนจบได้เพราะพ่อเบิกค่าเล่าเรียนได้ถึง ม.6 พ่อคอยสอนว่าถ้าไม่เรียนโตขึ้นมาอย่ามาเสียใจทีหลังนะ แต่โหน่งก้อเชื่อพ่อและเรียนจนจบมหาลัย

โหน่งไม่อายที่บอกว่าตัวเองโตมาจากสลัมค่ะ เห็นสิ่งที่ไม่ดีหลายอย่างค่ะ โหน่งโตมาเห็นคนเดินขายยาบ้าในซอยค่ะ แต่ไม่เคยคิดที่จะไปลองเลย โหน่งตั้งใจเรียนและไม่ได้สนใจว่าคนในซอยจะเป็นยังไง ตลอดเวลาโหน่งคิดที่จะออกมาจากที่นั่น

ตอนโหน่งเรียนมหาลัยโหน่งไปทำงานร้านไอติม ร้านเพสเซลล์จนจบและได้ปริญญามา 1 ใบให้พ่อ แม่ ตอนนั้นโหน่งก้อคิดว่าลำบากแต่พอมันผ่านไปแล้ว โหน่งรู้สึกดีที่ได้ทำงานที่นั่น พอโหน่งจบไปทำงานที่ แอล ที ยูเอเชีย โหน่งตลกตอนที่เป็นเด็กขายไอติมเพราะมันแตกต่างกันมาก

ตอนนี้โหน่งออกมาจากสลัมได้และพ่อแม่โหน่งก้อได้ออกมาด้วย โหน่งให้เงินพ่อ แม่ใช้ แต่มันก้อไม่ได้เป็นเงินโหน่ง เป็นเงินสามีให้โหน่งเพราะเค้าบอกว่าเค้าจะดูแลโหน่ง และพ่อแม่โหน่งด้วย

โหน่งก้อกตัญญูต่อสามีเพราะถ้าไม่มีเค้า ครอบครัวโหน่งก้อคงไม่ได้มีความเป็นอยู่ที่ดี โหน่งไม่ต้องทำงานค่ะ แต่โหน่งก้อไม่เคยบกพร่องเรื่องดูแลบ้าน แม้ว่าตอนอยู่เมืองไทยไม่ค่อยได้เรื่องงานบ้าน แต่ตอนนี้แค่อยากเป็นแม่ที่ดี และภรรยาที่ดี ศรีทนได้ อิอิอิอิ......

[Rotjana Geneva]

ชีวิตแต่ละคนน่าสนใจมากเลยค่ะ ขอบคุณตีที่ตั้งประเด็นนี้ขึ้นมา....

สำหรับรจนา... ไม่เคยวาดภาพว่า การมาอยู่เมืองนอกเป็นความสวยหรูเลยค่ะ คิดแค่ว่า เป็นการพลัดถิ่น ต่างที่ ต้องปรับตัวใหม่ทั้งหมด... ต่อให้มีเงินเป็นกอง (ซึ่งไม่มีนะคะ) ก็ไม่ใช่ว่าจะปรับตัวได้เร็ว ไหนจะภาษาใหม่ ไหนจะวัฒนธรรมใหม่ ไหนจะอากาศที่ไม่คุ้นเคย ไหนจะอาหารแปลกลิ้น ไหนจะผู้คนที่คิดและปฏิบัติไม่เหมือนเรา ไหนจะหางานยาก เพราะเราไม่ชินกับตลาดแรงงานที่นี่ ไหนจะต้องทำงานต่าง ๆ ด้วยตัวเองทั้งหมด..... ต้องปรับแนวคิดมากเลยค่ะ

แต่รจนาไม่กลัว เพราะได้คู่ดี ช่วยคิด ช่วยแนะนำ ไม่ทิ้งกัน พูดกันรู้เรื่อง รวมทั้ง เรามีความรู้ติดตัวมา ก็เลยเรียนรู้ได้เร็ว ปรับตัวได้ง่าย ไม่คาดหวังอะไรมาก ไม่ถวิลหาเมืองไทย เพราะรู้ว่า อยากกลับเมื่อไรก็ได้.... รู้แ่ต่ว่า หากกลับบ่อยเกิน เราจะเสียจังหวะ... ปรับตัวเข้ากับบ้านใหม่ได้ยากขึ้น....

อยู่เมืองไทย รจนาก็เป็นผู้อำนวยการโครงการค่ะ เงินเดือนก็หกหลัก บริหารเงินหลายล้านบาทเหมือนกัน เป็นโครงการเืพื่อสังคม ได้เงินจากเมืองนอก มาช่วยเหลือเด็กไทย อบรมพนักงานในโรงงานอุตสาหกรรม ให้มีทักษะชีวิตและความรู้ด้านสุขภาพ พอแต่งงานก็ต้องทิ้งงานทิ้งหัวโขนเหล่านั้นทั้งหมด มาเริ่มต้นใหม่.... ทีแรกก็กะว่า งานอะไรก็จะทำ ขายของหน้าร้านก็เอา ทำอาหารขายก็ได้ เป็นเลขาฯก็ไม่เกี่ยง เพราะเราอยากได้งาน แต่สามีตัวดีนี่แหละที่ห้ามไว้..... เขาบอกว่า หากยูขายอาหาร ยูก็็ไม่มีเวลาให้ครอบครัว หากยูทำงานเลขาฯ ยูก็ใช้สมองยูไม่คุ้มค่า... ยูทำได้มากกว่านั้น ไม่ต้องรีบร้อน... เขายุให้เรียนภาษาให้เก่ง และทำงานให้ตรงกับสายงาน.... เราก็เชื่อเขา เรียนทั้งภาษา เรียนทั้งด้านงานพัฒนาเพิ่มเติม มีงานทำประมาณปีละ ๖ เดือน แล้วแต่เขาเรียกตัวมา.... ตอนนี้ก็เลยได้ใช้สมองคุ้มค่ากับประสบการณ์ แล้วยังได้ทำอาหารอย่างที่เรารัก เราชอบ ี.... ไม่ได้ทำขาย ก็ทำเลี้ยงเพื่อน ๆ เขานี่แหละค่ะ.... เพลิดเพลินไปอีกแบบ ....

ถามว่า แผนระยะยาวคืออะไร ตอบว่าไม่รู้เหมือนกันค่ะ คิดว่ามีชีวิตอยู่ในวันนี้ให้ดีที่สุด

เกิดมาเป็นมนุษย์แล้ว โชคดีขนาดนี้แล้ว ก็ต้องทำตัวให้สมกับเป็นคนโชคดี.... มีงานทำก็ทำดีที่สุด เป็นภรรยาก็เป็นภรรยาให้ดีที่สุด เป็นนักเรียนก็ขยันเรียน เป็นคนไทยในต่างแดน ก็ทำให้ชาติอื่นนับถือคนไทยให้ได้ เป็นเพื่อนร่วมงานก็หัดเป็นคนมีน้ำใจ เป็นลูกน้องก็ไม่เกี่ยงงาน เป็นหัวหน้างานก็มีความยุติธรรม เป็นชาวพุทธ ก็เป็นชาวพุทธที่ดี แสวงหาที่พึ่งจากพระธรรมคำสอนให้มากที่สุด....

[Sugarcanebennett]

ึ[/B]

[Sugarcanebennett]

[COLOR=green][SIZE=7][FONT=Arial][B]
ขอโทษทีพี่น้อง เจ้ามือเจ้าซนไปกดโดนปุ่มอะไรก็ไม่รู้ ข้อความที่เขียนมาทั้งหมด หายไปหมดเลย
 &nsbp; &nsbp;พี่ตีขาฟังแล้ว เรื่องก็รู้สึกจะคล้าย ๆ กันเลยนะคะ หญิงไทยในต่างแดนไม่ได้มีเราคนเดียว
แต่งงานแล้วก็ต้องเลี้ยงลูกอยู่บ้านดูแลสามี เมื่อก่อนน้องเคยคิดว่าเป็นงานที่น่าเบื่อ ตอนนี้เปลี่ยนความคิดแล้วคุ่ะ เหนื่อยมากเลยค่ะ คิดมาแล้วก็สงสารแม่ของเรานะ งานอะไรก็ไม่รู้ตลอ24ชม ไม่มีวันหยุด ไม่สบายก็ลาไม่ได้ แต่ก็ไม่ท้อนะคะ น้องก็รอว่าเมื่อลูก ๆ ของทั้งสองเข้าโรงเรียนเต็มวัน เราก็มีเวลาเป็นของตัวเองแล้วนะ รอให้น้องข้าหลวงสัก 3 ขวบสิค่ะ พี่ตีจะเห็นความแตกต่าง เราจะดูีดีมีความหวังขึ้นมาเยอะให้ชีวิต เมื่อก่อนน้องก็เคยคิดอย่างพี่ตี ว่าเรามาำทำอะไรอยู่ที่นี่ เรียนปริญญามาเกือบจจะได้เป็นอาจารย์อยู่แล้ว ก็ตัดสินใจแต่งงาน กะจะมาเรียนต่อโทที่อังกฤษคงจะโก้หรูไม่เบา ก็มาท้องสะก่อน ได้มาสองคน น่ารักมาก ทุกวันนี้ก็คิดว่าได้จบโท คงจะไม่ได้มีลูก ๆ ที่น่ารักขนาดนี้ รอนะพี่ให้ลูกโตอีกหน่อยแล้วเราจะมีเวลาให้กับตัวเองมากขึ้น ถึงตอนนั้นเราก็คงคิดออกแล้วหล่ะว่าเราอาจจะทำงานอะไร เกือบลืมบอกไปน้องอยู่อังกฤษ 5ปีกว่า ลูก2 หญิง4ขวบครึ่ง ชายเกือบ2ขวบแล้ว น้องอยู่ที่ Harrogate นี่เอง ไม่ไกลจากพี่เท่าไหร่ แต่น้องเป็นแฟนคลับพี่ตีจ้า ชอบมาก เหนื่อยได้แต่อย่าท้อนะพี่ ครอบครัวเรามีความรักเป็นพื้นฐานอยู่แ้ล้ว น้องชอบพูดกะคุณสาบ่อย ๆ ว่าถ้าฉันไม่รักเธอ ฉันไม่อยู่ที่นี่หรอก ลำบากจะตายไปอยู่เมืองนอก คุณสา ก็พยักหน้าตอบ
รักนะจ้าพี่ตี
อ้อยจ้า

[kate&martin]

สวัสดีค่ะทุกๆคน

ต้องขอบคุณพี่ตีที่เปิดประเด็นนี้ขี้นมานะคะ บางครั้งเกศก็รู้สึกเหมือนพี่ตีค่ะ ยิ่งตอนมาอังกฤษใหม่ๆแล้วทำงานเสริฟอยู่ร้านอาหาร เคยนอนร้องไห้บ่อยๆว่าอยู่เมืองไทยฉันไม่เคยตกระกำลำบากอย่างนี้ ทำไมต้องมาลำบากที่นี่

เกศเกิดมาจากครอบครัวที่ค่อนข้างมีฐานะคะ พ่อแม่ส่งเรียนเอกชนตลอดตั้งแต่เด็กจนโต ส่งเรียนกับเที่ยวต่างประเทศเวลาที่โรงเรียนที่เมืองไทยปิดเทอม เรียกได้ว่าสบายมาตลอดค่ะ พอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งที่มหาวิทยาลัยรังสิต คุณพ่อก็ซื้อรถให้ขับ กับให้เงินใช้เดือนละสี่หมื่น คือตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยต้องดูแลคนอื่นหรือดูแลตัวเองเลย มีคนคอยดูแลตลอด มีพี่เลี้ยงกับแม่บ้านคอยช่วยเหลือตลอด

พอมาเจอแฟนนี่แหละค่ะ เขาไม่ได้มีฐานะร่ำรวยอะไรมาก ตอนเขาไปบ้านเกศใหม่ๆ เขาบอกเกศว่าเกศนี่คุณหนูมากๆ ทำอะไรก็ไม่เป็น มีคนคอยประคบประหงมตลอด เขาบอกเกศว่าเขาไม่ได้รวยนะ เกศก็ไม่ได้คบกับเขาเพราะฐานะน่ะค่ะ แล้วเขาก็ไม่ได้คบกับเกศเพราะเงินเหมือนกัน

เกศเรียนจบก็ทำงานเป็นผู้จัดการลูกค้าสัมพันธ์ที่เวิร์ลเทรดเซ็นเตอร์น่ะค่ะ เงินเดือนก็ค่อนข้างดี แล้วเกศก็ไม่ได้มีภาระอะไร เงินเดือนที่ได้ก็ช็อปปิ้งอย่างเดียว บ้านกับรถก็ไม่ต้องผ่อน เพราะคุณพ่อซื้อสดให้

ตอนแต่งงานกัน สามีบอกว่าสมบัติที่คุณมีมาก่อนแต่งงาน ผมไม่เอาของคุณนะ คุณจะเก็บเอาไว้ หรือจะทำอะไรก็เรื่องของคุณ เกศถีงรักสามีมาก เพราะเขาไม่ได้มาหวังอะไรจากเรา เกศคิดว่าถ้ามีลูกจะยกให้ลูกทั้งหมดน่ะค่ะ

ตอนนี้เกศก็ทำงานบริษัทประกันที่อังกฤษ เงินเดือนก็ดีทีเดียวค่ะ แต่เหนื่อยตรงที่ว่า ทำงานนอกบ้านแล้วยังต้องมาทำงานในบ้านอีก ค่าแรงแม่บ้านกับคนทำความสะอาดที่อังกฤษแพง สู้ราคาไม่ไหว แต่สามีก็ช่วยทำบ่อยมากค่ะ เพราะเขาบอกเวลาเกศทำงานบ้าน เกศทำไม่ค่อยสะอาด เกศก็ย้อนค่ะว่าฉันไม่เคยทำนี่

อยากกลับเมืองไทยเหมือนกันค่ะ เพราะที่เมืองไทยเกศมีพร้อมทุกอย่าง แต่สามีไม่อยากไปอยู่เมืองไทยตอนนี้น่ะค่ะ เพราะเขาบอกว่าหางานยาก เขาไม่อยากเป็นครูน่ะค่ะ ก็ต้องทนต่อไปค่ะ

[Ping]

สวัสดีคะ

เป็นสมาชิกได้ไม่นานคะ เพิ่งเข้ามาอ่านกระทู้ ชอบเรื่องยายหนูคะอ่านแล้วรู้สึกว่ามีกำลังใจมากๆ ผู้หญิงไทยหลายคนที่แต่งงานมาอยู่ต่างประเทศแล้วต้องเจอสามีที่ไม่ให้เงินใช้แต่ส่วนมากทุกคนจะปิดบังเพราะอายที่บอกความจริงกับคนอื่น บางคนไม่มีโอกาสได้กลับไปเยี่ยมลูกหรือครอบครัวที่เมืองไทย ถ้าไปเจอหรือรู้จักเค้าจริงๆจะรู้ว่าบางคนก็โชคดีแต่บางคนก็โชคร้ายที่มาอยู่เมืองนอก มีหลากหลายรูปแบบคะ
ผิงมาอยู่ที่อังกฤษเกือบสองปีแต่ไม่เคยไปสมัครงานที่ไหนเลยเพราะคิดว่าถึงอย่างไรเค้าคงจะไม่จ้างเราเหมือนคนประเทศเค้า ก็เลยตัดสินใจเปิดร้านขายจิวเวลรี่ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรแต่อาศัยที่เคยมีประสบการณ์การทำงานมาสิบกว่าปี ตอนนี้ก็เริ่มที่จะไปได้ดีแต่ก็ต้องอดทนทำเองทุกอย่างเพราะเริ่มแรกคงจะจ้างใครไม่ได้
เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ