ครัวไกลบ้าน • แสดงกระทู้

โดย **pal** » จันทร์ ก.พ. 18, 2008 10:50 am

ดาวพระศุกร์
์์ผู้ร้อง ศรัญย่า

...คืนนี้เป็นคืนเดือนแรม มองนภาไม่แจ่ม แลแอร่มแข่งแสงดารา
ดาวสุกใสอยู่ปลายฟากฟ้า แสงจันทร์เหนือมวลดารา เป็นทั้งดาวฟ้าดาวใจ
..(ฮืม).....เป็นทั้งดาวฟ้าดาวใจ
...ดวงเอ๋ยดวงใจแม่จ๋า แม่เหมือนคนเป็นบ้า สร้างลูกเกิดกลับทิ้งลูกไป
ยามลูกนอนลูกจะได้ใคร ช่วยกอดช่วยพัดวีให้ ยามหิวโธ่ใครจะป้อน
..(ฮืม)....ยามหิวโธ่ใครจะป้อน
...แม่รู้มันเป็นกรรมเวร แต่เพราะความจำเป็น แม่ต้องหักความรักอาวรณ์
มันจะได้เป็นอุทาหรณ์ ฉันชั่วเพราะความใจอ่อน เดือดร้อนถึงเจ้าดวงใจ
..(ฮืม).....เดือดร้อนถึงเจ้าดวงใจ
...ขออธิษฐานใจวาจา ตั้งชื่อลูกของแม่ว่าดาวพระศุกร์ สุดแสนอำไพ
เจริญรุ่งเรืองดั่งดาวพราวใส ขอฝากฟ้าช่วยป้องภัย ช่วยเลี้ยงลูกไว้แทนแม่
..(ฮืม)......ช่วยเลี้ยงลูกไว้แทนแม่<a href='http://www.ijigg.com/songs/V2A44E7GPD' target='_blank'>เพลงดาวพระศุกร์</a>
ปีพ.ศ.2525 คือปีที่ชีวิตน้อยๆถือกำเนิดขึ้นมา แต่เด็กหญิงน้อยคนนั้นหารู้ไม่ว่าเธอมิได้เป็นที่พึงปราถนาของผู้เป็นแม่เลย และถ้าเด็กหญิงน้อยคนนั้นสามารถรู้ล่วงหน้าได้เธอคงมิอยากทำให้ผู้เป็นแม่ต้องเดือดร้อนเลย พรหญิงสาววัย 20 ปีเธอตั้งท้องแต่พ่อของลูกมิอาจเลี้ยงดูเธอและลูกได้เพราะเค้ามีลูกและภรรยาอยู่แล้ว ทั้งสองรู้จักกันได้เพราะพรมาเป็นลูกจ้างทำงานในไร่ของเค้า และทั้งสองก็แอบรักลอบได้เสียกันจนกำเนิดชีวิตน้อยๆขึ้นมาโดยมิได้ตั้งใจ จนภรรยาของเค้าล่วงรู้เธอก็โดนไล่ออกมาโดยที่เค้าก็ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรเธอได้เลย เธออุ้มท้องออกมาพร้อมกับความจริงที่ว่าเธอก็ไม่สามารถที่จะเลี้ยงดูลูกน้อยได้เช่นกัน จึงบอกกับคนรู้จักว่าจะยกลูกน้อยให้ทันทีีีที่เธอคลอด ซึ่งพ่อพระท่านนั้นก็ตกลงรับเลี้ยงดูลูกของเธอ จนถึงวันที่เธอคลอดเธอก็ทิ้งลูกน้อยไป ถ้าเด็กหญิงตัวน้อยรู้เดียงสาสักนิดเธอคงจะร่ำร้องและตะโกนว่า แม่จ๋าอย่าทิ้งหนูเลย หนูรักแม่ แต่เพราะเด็กหญิงน้อยไม่รู้เรื่องเธอจึงไม่สามารถทักท้วงการตัดสินใจของแม่เธอได้เลย เด็กหญิงตัวน้อยถูกนำมาเลี้ยงดูโดยคุณตาท่านหนึ่งโดยท่านหวังว่าจะให้เด็กหญิงตัวน้อยเป็นลูกสาวคนเล็กของท่าน แต่อีกไม่นานต่อมาท่านก็สิ้นบุญไปเสียก่อน ทิ้งเด็กหญิงตัวน้อยให้อยู่กับลูกสาวของท่านคนหนึ่งที่รักเด็กหญิงตัวน้อยปานแก้วตาดวงใจของเธอ

โดย **pal** » จันทร์ ก.พ. 18, 2008 2:00 pm

แม่พระท่านนี้รับเลี้ยงเด็กหญิงตัวน้อยท่ามกลางการคัดค้านของทุกคน จะเลี้ยงได้เหรอเด็กขี้โรคอย่างนี้ให้คนอื่นเค้าไปเถอะ นี่คือคำพูดของคนอื่นแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ท่านหวาดหวั่นแต่อย่างใด ยังคงยืนยันที่จะเลี้ยงเด็กหญิงตัวน้อยเช่นเดิม แม่ท่านเป็นม่ายไม่มีลูก ท่านดูแลเด็กหญิงตัวน้อยด้วยความยากลำบาก ขี่จักรยานไปซื้อนมแต่เพราะความมืดทำให้จักรยานล้มจนแขนหัก จนวันนึงญาติของแม่สงสารแม่และเด็กหญิงตัวน้อยจึงแนะนำชายโสดให้แม่รู้จักด้วยเพื่อที่ว่าจะได้มีคนช่วยเลี้ยงเด็กหญิงตัวน้อย ซึ่งต่อมาชายผู้นี้ก็คือพ่อของเธอ ท่านทั้งสองเลี้ยงดูเด็กหญิงคนหนึ่งสุดความสามารถ รักและดูแลเหมือนลูกในไส้ แม่พยายามปกปิดความจริงตลอดมาว่าเด็กหญิงไม่ใช่ลูกของท่าน แต่ความลับก็ไม่เป็นความลับ เมื่อเด็กหญิงเริ่มไปโรงเรียนก็มีเพื่อนมาพูดว่า เธอเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง เด็กหญิงกลับมาบ้านพร้อมกับคำถาม แต่แม่ก็ปฏิเสธทุกครั้งและเด็กหญิงก็ไม่อยากให้เป็นเรื่องจริงด้วย แต่คำพูดนี้มันก็ดังก้องอยู่ในใจและกลายเป็นความสงสัยตลอดมา นาฬิกาชีวิตหมุนไปช้าๆจากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปีและแล้วเด็กหญิงก็ต้องพบกับความสูญเสียอีกครั้ง แม่ป่วยด้วยโรคจากสุราทั้งที่ท่านก็พยายามเลิกมาตลอดแต่ก็ไม่สามารถทำได้ เด็กหญิงดูแลแม่เท่าที่เด็กคนนึงจะทำได้จนถึงวันที่เราต้องจากกันชั่วนิจนิรันด์ ต้องทนดูแม่เจ็บป่วยและหมดลมหายใจไปต่อหน้าต่อตามันชั่งเจ็บปวดสิ้นดี ลูกยังไม่ได้ทำสิ่งใดเพื่อทดแทนแม่เลยแม่ก็มาจากไปเสียก่อนเกิดชาติหน้ามีจริงขอเกิดเป็นลูกของแม่ทุกชาติไป หลังจากงานศพของแม่เด็กหญิงก็ยังคงอยู่กับพ่อต่อไป จนวันนึงเรื่องที่เกือบจะลืมก็กลับมาตอกย้ำว่ามันคือความจริง ถึงเด็กหญิงจะรู้ความจริงหมดทุกอย่างแต่ก็มิได้แสดงท่าทีเสียใจเท่าใดเพราะตลอดมาทุกคนก็ดูแลเด็กมาอย่างดีมันจึงไม่ทำให้เด็กหญิงรู้สึกมีปมด้อยอย่างใด แต่ก็มีแอบคิดว่าพ่อแม่เราจะหน้าตาเป็นอย่างไร และเราหน้าเหมือนใคร มันเป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบและถึงรู้ไปก็จะสร้างความเจ็บปวดให้ตัวเองปล่ัาวๆ จากวันนั้นจนถึงวันนี้เด็กหญิงเติบโตและได้กลายเป็นแม่แล้ว เด็กหญิงคนนั้นคือแพรวเอง แต่ความอยากรู้ว่าพ่อแม่เราคือใครก็ยังอยู่มันเป็นเสียงร่ำร้องอยู่ในใจลึกๆ ทุกวันนี้ก็ยังคิดว่าจะไปตามหาเค้าดีมั้ย เค้ายังมีชีวิตกันอยู่หรือปล่าว ถ้าเค้ารู้ว่าเราเป็นลูกเค้าจะยอมรับหรือปล่าว เราจะพูดกับเค๊ายังไงดี และอีกหลายคำถามที่วนเวียนอยู่ในความคิดของแพรวตลอดระยะเวลาเป็นสิบปีนับแต่วันที่รู้ความจริง แพรวพอมีข้อมูลของพ่ออยู่บ้างคิดว่าถ้าตามหาก็คงเจอ แต่ของแม่มีน้อยมากคิดว่าถ้าเจอพ่อก็คงได้รู้เรื่องของแม่ อยากเห็นหน้าตาพวกเค๊าสักครั้ง อยากบอกเค๊าว่าแพรวไม่โกรธที่เค้าไม่รับแพรวเป็นลูก และสำหรับแม่แพรวอยากบอกว่าแพรวไม่โกรธแม่ แม่คงมีความจำเป็นของแม่จึงทำให้แม่ตัดสินใจอย่างนั้น ชีวิตแพรวก็แค่บังเอิญคล้ายพระศุกร์นิดหน่อยต่างกันตรงที่ชีวิตยังไม่ได้ถึงตอนอวสานอย่างในละคร ถนนชีวิตยังอีกยาวแถมบางทีมีลูกรังบางทีก็ติดหล่มบ้างแต้ยังไงก็ต้องสู้ต่อไป ชีวิตของแพรวบางดาวพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกแถมบางทียังมีราหูมาแจม แต่ตอนนี้แพรวไม่กลัวแล้วปัญหามีเอาไว้แก้อุปสรรคมีไว้ฟันฝ่า แพรวอยากขอความคิดเห็นพี่ๆเพื่อนว่า ถ้าเป็นแพรวทุกคนจะตามหาพ่อแม่ที่แท้จริงหรือปล่าว ใจจริงแพรวก็อยากเจอเค๊าเหมือนกันแต่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงคือยังกล้าๆกลัวๆค่ะ แต่อีกใจก็ว่าไม่ต้องไปตามหาดีกว่า คือถ้าถึงเวลาตัดสิใจได้กลัวมันสายไป

เข้ามาแสดงความนับถือน้ำใจเลยค่ะ นับว่ามีความกตัญญู เข้มแข็งดีมาก ตอนนี้ยิ่งคุณแพรวเป็นแม่คนแล้ว ความคิดอ่านยิ่งลึกซึ้งมากขึ้น
แม่มีนาไม่รู้จะแสดงความเห็นว่ายังไง
แต่เคยอ่านบทเขียนไว้อาลัยท่านอาจารย์เยื้อน ภาณุทัต ในพลอยแกมเพชร ที่ยกคำพูดที่แฝงความเห็นไว้อย่างน่าคิดว่า

... อิฉันไม่ได้อยากได้ อยากดี คนเรานี่อยากอะไรกันนักก็ไม่ทราบ คนที่ทุกข์ก็เพราะ
ติดสมมุติกัน ลูกเต้าอะไรก็เป็นเรื่องที่สมมุติขึ้น อิฉันถือว่า ที่มาเป็นพ่อ แม่ พี่ น้อง
อะไรกันนี่ ก็เหมือนมาเจอกันที่ป้านรถเมล์ เจอกันแล้ว ต่างคนก็ต่างไป แท้ที่จริงก็ไม่มีอะไร

...อิฉันนั่งของอิฉันอยู่อย่างนี้ เจ็บไข้ได้ป่วยอะไร มีหยูกมียาก็รักษาตัวของอิฉันเอง
ไม่คอยหวังให้ลูกเต้า ให้ใครที่ไหนเขามาคอยประคองช่วย ถ้าเราหวังเราคอยเสียแล้ว
ถ้าเขามาไม่ได้ ก็จะเป็นบาปติดตัวเขาไป

...อิฉันไม่อยากให้บาปไปตกอยู่แก่ใคร คนเราเขาก็มีธุระมีภาระอะไรของเขา เรื่องของใครก็ของใคร ตัวของเราเองก็ยังไม่ใช่ตัวเราเลย

....ถ้าเราวางสมมุติให้ว่างเปล่าเสียอย่าง ก็เป็นความเบาสบายที่เดียว แล้วทำงานทำอะไรก็ทำได้ดี

อ่านแล้วไม่รู้ว่าจะทำให้สบายใจขึ้นไหม เดี๋ยวลองฟังความเห็นคนอื่นบ้างนะคะ

โดย **Ping** » จันทร์ ก.พ. 18, 2008 4:02 pm

สวัสดีคะ

เข้ามาเป็นกำลังใจให้นะคะความจริงมีหลายอย่างทั้งทำให้เราเจ็บปวด ทำให้เราดีใจ แต่ที่สุดแล้วก็คือทำให้เราสบายใจที่จะได้รับรู้ความจริง

ผิง

โดย **pimlapas** » จันทร์ ก.พ. 18, 2008 11:42 pm

เข้ามาอ่านเรื่องราวของน้องแพรว แล้วพี่พิมก็ไม่ทราบว่าจะแนะนำน้องได้อย่างไรนะคะ ชีวิตของน้อง ไม่เหมือนดาวพระศุกร์หรอกค่ะ เพราะว่าดาวพระศุกร์อวสานไปแล้ว แต่น้องต้องดำเนินเรื่องราวชีวิต ต่อไป ต้องเจอกับความสุขในชีวิต และต้องเจอความทุกข์มาเยือนเป็นเรื่องธรรมดาค่ะ การที่ใครคนหนึ่งอยากรู้เรื่องราวในอดีตของตนเอง ก็เป้นสิ่งที่ดี ที่ถูกต้อง แต่เมื่อเราอยู่อย่างนี้แล้วเป็นสุขโดยที่ไม่ต้องรับรู้ ก็จงปล่อยให้อดีตมันผ่านเลยไป แต่หากยังต้องการรู้และรุ่มร้อน ที่อยากจะรู้ก็จงเสาะแสวงหามันเถอะค่ะ เพราะน้องเป็นคนเดียวที่จะตอบได้ แต่พี่พิมฝากไว้นิดนะจ๊ะ อนาคตเป็นสิ่งที่เราไม่อาจรับรู้ได้ในเวลานี้ เพราะเฉพาะ จะตัดสินใจ ทำอะไรสักอย่าง ก็อย่าเสียใจที่จะมีสิ่งแปลกใหม่เกิดขึ้นจากการตัดสินใจของเราค่ะ ขอให้น้องโชคดี มีแต่สิ่งดี ๆ เข้ามาในชีวิตนะคะ ฝากหอมแก้มเจ้าตัวเล็กด้วยค่ะ

โดย **pal** » อังคาร ก.พ. 19, 2008 2:35 am

ขอบคุณ แม่มีนา คุณผิง และ พี่พิมลภัทร มากนะคะ ตอนแรกแพรวก็คิดอยู่ 2 วันว่าจะเล่าให้พี่ๆเพื่อนๆดีหรือไม่ กลัวว่าจะถ่ายทอดเรื่องราวของตัวเองได้ไม่ดีเพราะไม่ค่อยชอบขีดๆเขียนๆเท่าไหร่อีกทั้งต้องดูแลลูกด้วยเนื้อเรื่องมันเลยไม่ละเอียดและกระโดดไปมา พอได้อ่านที่พี่ๆแนะนำแล้วก็พอจะรู้คำตอบของตัวเอง ว่าแท้จริงแล้วต้องการอะไร แพรวคิดว่าคงไม่ตามหาค่ะ เพราะแพรวคิดว่ามีพระของลูกรออยู่ที่บ้านแล้วคือ พ่อและย่า ท่านทั้งสองได้ให้ความรัักความเมตตากับแพรวตลอดมาทำผิดกี่ครั้งท่านก็ให้อภัย อีกทั้งพี่ป้าน้าอาก็มิเคยตั้งข้อรังเกียจแพรวเลยก็นับว่าโชคดีที่สุดแล้ว ส่วนพ่อและแม่ผู้ให้กำเนิดแพรวก็ได้ให้อภัยท่านทั้งสองแล้วไม่ได้มีความโกรธแค้นใดๆในใจของแพรว คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตาว่าจะทำให้แพรวเจอท่านทั้งหรือไม่ เพื่อนของแพรวถามว่ามีลูกแล้วรู้สึกรักแม่ยิ่งขึ้นหรือไม่ แพรวคงรักท่านไม่ได้แต่ก็นึกขอบคุณท่านที่ได้ให้ชีวิตและเข้าใจสิ่งที่ท่านตัดสินใจ แพรวคิดว่าแม่ก็คงได้รับทุกข์ทางใจพอแล้วก็อยากอโหสิให้ท่าน คงเหมือนแฟนของแพรวที่เค้าก็ได้รับทุกข์ทางใจเช่นกัน เค้ามีลูกตั้งแต่อายุ 16 ปีแต่ด้วยอายุและวุฒิภาวะที่ยังน้อยทำให้เค้าและแฟนไม่สามารถดูแลลูกตัวเองได้ แพรวก็ได้แต่หวังว่าเด็กคนนั้นจะมีชีวิตและอนาคตที่ดี จากเรื่องของตัวเองทำให้แพรวได้รับรู้และเข้าใจว่าลูกไม่ได้ต้องการพ่อแม่ที่ร่ำรวยแต่ต้องการพ่อแม่ที่ให้ความรักความอบอุ่นและสามารถอยู่เคียงข้างเค้าไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขต่างหาก

โดย **pimlapas** » อังคาร ก.พ. 19, 2008 7:55 pm

น้องแพรวจ๋า ชีวิตคนเราเรากำหนดให้เราเป็นสุข และกำหนดให้เราเป็นทุกข์ได้ค่ะ น้องทำดีที่สุดแล้ว และยิ่งได้อ่านเรื่องของน้อง ได้รับรู้ว่าน้องเป็นคุณแม่ ที่น่ารักมาก ก็ขอให้น้องมีแต่สิ่งดี ๆ เจริญรุ่งเรื่องนะจ๊ะ บุญคุณของพ่อแม่และผู้อุปการะเรานั้นมีค่ายิ่งนัก ดีแล้วค่ะที่น้องนึกถึง จะอย่างไรก็ตามเค้าได้ให้ชีวิตเรามา เราก็เก็บเค้าไว้ในใจ เก็บสิ่งต่าง ๆ เอาไว้เพื่อนึกถึงและดำเนินชีวิตของเราให้ดี ให้เจริญรุ่งเรือง เก็บความทรงจำที่ดีเป็นบทเรียน และเก็บความทรงจำที่ไม่ดีเอาไว้เพื่อนแก้ไขปัญหาในภายหน้า นะคะ

โดย **Mary UK** » พุธ ก.พ. 20, 2008 12:12 am

พี่พึ่งเข้ามาอ่านชีวิตรันรดของน้อง จึงทำให้พี่ตาแจ้งขึ้นมากแต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่โชคดี

ที่น้องมีใจที่เป็นกุศล พี่สนับสนุนในการตามหาแม่ของน้องนะ พี่คิดว่าน้องคงรู้แล้วว่า

ควรจะทำอย่างไร และในระหว่างนี้น้องก็พยายามเก็บข้อมูลหลักฐานของแม่ เอาไว้ให้

มากที่สุดเพื่อสะดวกในการสืบค้นอันนี้สำคัญ เมื่อชีวิตของน้องลงตัวได้ที่วันใด วันนั้น

แหละจะเป็นวันที่สำคัญที่สุด พี่ก็คล้ายกับน้องนะแต่ไม่เหมือนกัน ทุกวันนี้ก็ได้แต่คิด

ยังไงก็ขอกล่าวชมในความกตัญญูของน้องที่มีต่อแม่และคนที่คอยอุปถัมฐ์น้อง

พี่ขอให้สิ่งที่น้องมาดหวังจะสมดังใจจิตประสงค์นะน้องนะ

รักน้อง

โดย **ยายหนู** » พุธ ก.พ. 20, 2008 12:23 am

การที่คนเราอยู่อย่างมีความสุขจะทำให้มีชีวิตยืนยาว ความสุขคือกำลังใจ ทุกคนต้องมีความหวัง หวังในสิ่งที่เป็นไปได้ บางคนมีความหวังแค่ให้มีชีวิตอยู่รอดถึงวันพรุ่งนี้ บางคนหวังไกลและมากกว่านั้น เมื่อประสบความสำเร็จก็ทำให้มีความสุข บางคนเคยทำมาแล้วแต่ประสบความล้มเหลวก็เหมือนคนสิ้นหวัง ขอจงอย่าได้ท้อถอย ทำในสิ่งที่เป็นไปได้ ถ้าน้องแพรวคิดว่าการที่จะค้นหาพ่อแม่ตัวจริงเป็นสิ่งที่อยากจะทำ และถ้าเราพบเขาแล้วทำให้เรามีความสุขก็สมควรทำ แต่ถ้าคิดว่า เมื่อเขารู้ว่าเราอยากจะพบเขา แต่เขาไม่ต้องการพบเราก็ต้องตัดใจ คิดก่อนทำ...แต่ถ้าเป็นยายหนู จะทำค่ะ ถึงแม้ว่ามันจะมีทั้งแง่ดีและแง่ลบ ก็จะเตรียมทำใจรับมัน ขอเพียงได้เห็นหน้าท่านสักครั้งหนึ่งก็สุขใจแล้ว......ขอให้น้องแพรวสมหวังนะคะ...เอาใจช่วยค่ะ

โดย **ออย** » พุธ ก.พ. 20, 2008 5:05 am

เข้ามาอ่านละครของคนอื่นบ้าง ถึงกับต้องกลืนน้ำลายดังเอื้อก...อึ้งค่ะ...อึ้งจริงๆ ไม่รู้จะว่ายังไง พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลย มุมมองของน้องแพรวที่เขียนมาดีมากๆ พี่อ่านและประทับใจจริงๆค่ะ

ยิ่งอ่านข้อความที่พี่ๆ ข้างบนเขียนให้น้องแพรวแล้ว...ให้ข้อคิดที่ดีมากๆ ถึงแม้มุมมองจะต่างกันไปบ้าง แต่ก็ดีทุกอัน ทำให้พี่ต้องตัดสินใจกลับไปกลับมา สรุปไม่ได้ว่าจะช่วยน้องแพรวคิดอย่างไร เป็นอันว่าน้องแพรวรู้จักตัวเองดีที่สุดนะ ไม่ว่าการตัดสินใจจะเป็นอย่างไร พี่ขอให้ประสบความสำเร็จ มีความสุขในชีวิต พี่เอาใจช่วยค่ะ

ได้เขียนระบายออกมา....รู้สึกดีแล้วใช่ม๊า เพิ่งรู้ว่าเราก็แก๊งค์นางเอกเหมือนกัน อิอิ

น่าสงสารคุณแพรวนะ เห็นใจด้วย ที่ชีวิตเกิดมาแบบนี้ แต่คุณแพรวก็ไม่ท้อ สู้ชีวิต และก็ไม่มีปมด้อยอะไร เก่งมากนะคะ บ้างคนมีพ่อแม่ที่สมบูรณ์แต่ไม่มีความสูข คิดว่าตัวเองมีปมด้อย ว่าพ่อแม่ไม่รักมัง ก็มี ไปติดยา คบเพื่อนไม่ดี หวังว่าคุณแพรวคงต้องเจอพ่อแม่ที่แท้จริงสักวันนะคะ ไม่ต้องไปโกรธท่านนะคะ ท่านคือคนให้กำเนิดถึงไม่ได้เลี้ยงเรามาก็ตาม แต่เราต้องตอบแทนบุญคุณท่านนะคะ โอก็คนหนึ่ง ที่เสียแม่ไป โดยไม่ได้ต้อบแทนบุญคุณท่านเลย แต่ก็ได้กลับดูใจท่านอยู่ เมื่อมีโอกาสก็ควรจะต้อบแทนนะคะ หวังว่าคนดีๆๆจะได้เจอพ่อแม่ ทำบุญมากๆๆจะได้เจอแน่นอนค่ะ

โดย **pal** » พุธ ก.พ. 20, 2008 10:08 am

แม่หนูดี เขียน:น้องแพรวจ๋า ชีวิตคนเราเรากำหนดให้เราเป็นสุข และกำหนดให้เราเป็นทุกข์ได้ค่ะ น้องทำดีที่สุดแล้ว และยิ่งได้อ่านเรื่องของน้อง ได้รับรู้ว่าน้องเป็นคุณแม่ ที่น่ารักมาก ก็ขอให้น้องมีแต่สิ่งดี ๆ เจริญรุ่งเรื่องนะจ๊ะ บุญคุณของพ่อแม่และผู้อุปการะเรานั้นมีค่ายิ่งนัก ดีแล้วค่ะที่น้องนึกถึง จะอย่างไรก็ตามเค้าได้ให้ชีวิตเรามา เราก็เก็บเค้าไว้ในใจ เก็บสิ่งต่าง ๆ เอาไว้เพื่อนึกถึงและดำเนินชีวิตของเราให้ดี ให้เจริญรุ่งเรือง เก็บความทรงจำที่ดีเป็นบทเรียน และเก็บความทรงจำที่ไม่ดีเอาไว้เพื่อนแก้ไขปัญหาในภายหน้า นะคะ

ขอบคุณ พี่พิม อีกครั้งนะคะสำหรับกำลังใจและคำอวยพร แพรวก็ไม่ใช่แม่ที่น่ารักเท่าไหร่หรอกค่ะ บางทีก็มีบ้างที่รู้สึกเหนื่อยและขาดอิสระ แต่พอแพรวได้อ่านข้อความจากพี่คนหนึ่งว่า ลูกคือสิ่งที่เราเลือกให้เค้ามาอยู่กับเราและเค้าก็เต็มใจมาอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นจะท้อไม่ได้ ต้องให้ความรักและอบอุ่นแก่เค้าดูแลเค้าอย่างดีที่สุดและแพรวก็เห็นด้วยกับข้อความนี้อย่างมากค่ะ

โดย **pal** » พุธ ก.พ. 20, 2008 10:42 am

Mary UK เขียน:พี่พึ่งเข้ามาอ่านชีวิตรันรดของน้อง จึงทำให้พี่ตาแจ้งขึ้นมากแต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่โชคดี

ที่น้องมีใจที่เป็นกุศล พี่สนับสนุนในการตามหาแม่ของน้องนะ พี่คิดว่าน้องคงรู้แล้วว่า

ควรจะทำอย่างไร และในระหว่างนี้น้องก็พยายามเก็บข้อมูลหลักฐานของแม่ เอาไว้ให้

มากที่สุดเพื่อสะดวกในการสืบค้นอันนี้สำคัญ เมื่อชีวิตของน้องลงตัวได้ที่วันใด วันนั้น

แหละจะเป็นวันที่สำคัญที่สุด พี่ก็คล้ายกับน้องนะแต่ไม่เหมือนกัน ทุกวันนี้ก็ได้แต่คิด

ยังไงก็ขอกล่าวชมในความกตัญญูของน้องที่มีต่อแม่และคนที่คอยอุปถัมฐ์น้อง

พี่ขอให้สิ่งที่น้องมาดหวังจะสมดังใจจิตประสงค์นะน้องนะ

รักน้อง

พี่เมรี แพรวคิดถึงพี่จังทำงานเหนื่อยมั้ยดูแลสุขภาพด้วยน๊า ฝากหอมแก้มน้องเดวิดด้วยแก้มน่าฟัดมาก เรื่องพ่อกับแม่เนี่ยแพรวงงเหมือนโดนฟาดด้วยไม้หน้าสามมาเป็นสิบปีแล้ว ไม่รู้จะเอายังไงดี บางทีดูเหมือนเฉยๆนะแต่บางครั๊งมันแว๊บมา เช่นเวลาคนอื่นเค้าพูดถึงแม่เค้าแพรวก็แอบขี้ตู่ว่าเค้้าจะใช่แม่เราไหมหนอ(ขอเพ้อเจ้อนิดนุง)แต่ความรักแพรวได้มอบให้ แม่ พ่อและย่า บุญธรรมจนหมดสิ้นแล้ว คำว่านอกสายเลือดมิอาจขวางกั้นความรักของท่านได้ เสียดายแม่ไม่น่าอายุสั้นเลย เวลาเห็นคนอื่นใส่เสื้อผ้าสวยก็นึกถึงอยากให้ท่านใส่มั่ง บางทีอยู่ที่นี่กินอาหารดีๆก็นึกถึงพ่อน้ำตาตกเลย(ไม่ได้โม้ ทำเสียงแบบสมรักษ์ คำสิงค์ด้วย)555 แพรวจะพยายามทำหน้าที่ลูกให้ดีทีสุด เจ็บใจทุกทีเวลาได้ยินคำว่า เอาลูกเค้ามาเลี้ยง เอาเมี่ยงเค้ามาอม พีทำใจให้สบายนะเรื่องพ่อกับแม่ อย่างน้อยเราก็คนหัวอกเดียวกัน แพรวเข้าใจดีว่ามันเป็นเช่นไร รักพี่สาวเช่นกัน

โดย **pal** » พุธ ก.พ. 20, 2008 11:32 am

ออย เขียน:เข้ามาอ่านละครของคนอื่นบ้าง ถึงกับต้องกลืนน้ำลายดังเอื้อก...อึ้งค่ะ...อึ้งจริงๆ ไม่รู้จะว่ายังไง พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลย มุมมองของน้องแพรวที่เขียนมาดีมากๆ พี่อ่านและประทับใจจริงๆค่ะ

ยิ่งอ่านข้อความที่พี่ๆ ข้างบนเขียนให้น้องแพรวแล้ว...ให้ข้อคิดที่ดีมากๆ ถึงแม้มุมมองจะต่างกันไปบ้าง แต่ก็ดีทุกอัน ทำให้พี่ต้องตัดสินใจกลับไปกลับมา สรุปไม่ได้ว่าจะช่วยน้องแพรวคิดอย่างไร เป็นอันว่าน้องแพรวรู้จักตัวเองดีที่สุดนะ ไม่ว่าการตัดสินใจจะเป็นอย่างไร พี่ขอให้ประสบความสำเร็จ มีความสุขในชีวิต พี่เอาใจช่วยค่ะ

ได้เขียนระบายออกมา....รู้สึกดีแล้วใช่ม๊า เพิ่งรู้ว่าเราก็แก๊งค์นางเอกเหมือนกัน อิอิ

ขอบคุณหลายๆพี่ออย คิดไม่ตกก็บ่เป็นหยังดอก แค่นี้น้องก็ปลื้มคัก ใช่แล้วเราก็แก๊งค์นางเอกเหมียนกัน แถมอยู่ช่อง 4สีทีวีเพื่อเธอเหมียนกันอีกต่างหาก555 แต่ดาวพระศุกร์เวอร์ชั่นของแพรวมันแบบพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกแถมราหูอมอีกง่ะ ว่าแต่ปีหน้าเราต้องควงกันไปรับรางวัลไหทองคำนะปีนี้ขอเวลาตัดชุดก่อนเด้อ เอิ๊กๆๆๆ

โดย **pal** » พุธ ก.พ. 20, 2008 12:02 pm

ยายหนู เขียน:การที่คนเราอยู่อย่างมีความสุขจะทำให้มีชีวิตยืนยาว ความสุขคือกำลังใจ ทุกคนต้องมีความหวัง หวังในสิ่งที่เป็นไปได้ บางคนมีความหวังแค่ให้มีชีวิตอยู่รอดถึงวันพรุ่งนี้ บางคนหวังไกลและมากกว่านั้น เมื่อประสบความสำเร็จก็ทำให้มีความสุข บางคนเคยทำมาแล้วแต่ประสบความล้มเหลวก็เหมือนคนสิ้นหวัง ขอจงอย่าได้ท้อถอย ทำในสิ่งที่เป็นไปได้ ถ้าน้องแพรวคิดว่าการที่จะค้นหาพ่อแม่ตัวจริงเป็นสิ่งที่อยากจะทำ และถ้าเราพบเขาแล้วทำให้เรามีความสุขก็สมควรทำ แต่ถ้าคิดว่า เมื่อเขารู้ว่าเราอยากจะพบเขา แต่เขาไม่ต้องการพบเราก็ต้องตัดใจ คิดก่อนทำ...แต่ถ้าเป็นยายหนู จะทำค่ะ ถึงแม้ว่ามันจะมีทั้งแง่ดีและแง่ลบ ก็จะเตรียมทำใจรับมัน ขอเพียงได้เห็นหน้าท่านสักครั้งหนึ่งก็สุขใจแล้ว......ขอให้น้องแพรวสมหวังนะคะ...เอาใจช่วยค่ะ

ขอบคุณยายหนูมากนะคะ แพรวว่าแม่จริงของแพรวก็น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับยายหนูนี่หละ ตอนมีแพรวเค้าอายุ 20 ปีตอนนี้เค้าน่าจะประมาณ 45 ปี แพรวติดตามเรื่องราวของมาตลอดค่ะและยายหนูคือแรงผลักดันให้แพรวกล้าที่จะสู้เพื่ออนาคต เพราะก่อนหน้านี้รู้สึกว่าตัวเองทำงานไม่เก่ง กลัวที่จะเริ่มสิ่งใหม่ๆและที่สำคัญดูถูกตัวเองเสมอว่าเธอทำไม่ได้หรอก แพรวมีเรื่องอยากจะถามยายหนูว่าเมืองที่ยายหนูอยู่ใกล้กับเมืองที่เค้าจับปูคิงแครปหรือปล่าวคะ แพรวดูสารคดี Deadliest Catch ชอบมากสนุกดีเข้าใจเลยว่าทำไมราคามันถึงแพงแบบน้องๆทอง เงินดีแต่ก็เสี่ยงชีวิตมาก อือ...แฟนแพรวเค้าบอกว่ายายหนูหน้าเหมือนสาวบราซิลหรือสเปนมากกว่าสาวไทยค่ะ ท้ายนี้ขอให้ยายหนูและลุงบิลมีสุขภาพแข็งแรง และกิจการเจริญยิ่งๆขึ้นไปนะคะ

ดาวพระศุกร์เวอร์ชั่นชีวิตจริง

ผู้ใช้งานขณะนี้