เข้ามาอ่านแล้วนะจ๊ะ ตาวุฒิ
อ่านไปก็เข้าใจในความรู้สึกของน้องในวันที่เ๋๋ีศร้า เหงา และอ้่่างว้าง แต่วันนั้นของตาวุฒิ มันก็ผ่านไปแล้ว ถึงมันจะติดตรา ตรึงไว้ในใจ นั่นก็เป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งของความทุกข์ และเสี้ยวหนึ่งของความรู้สึกเหงาๆ ที่ผ่านเข้ามาแบบเราไม่ต้องการมัน แต่ถึงอย่างไร เส้นกราฟ ชีัวิตของแต่ละคน ก็ต้องมีสูง ๆ ต่ำ ๆ สลับสับเปลี่ยนไปตามกาลเวลากำหนด มันเป็นกฏหรือเป็นนิยาม ของใครมาขีดมาเขียนเอาไว้ก็ไม่รู้นะ เส้นกราฟของแต่ละคนมันถึงไม่เหมือนกัน ดูแต่นิ้วมือของเราสิ ยังสั้น ๆ ยาว ๆ ไม่เท่ากันเลย ว่าเปล่าจ๊ะ
จงฝันในสิ่งที่อยากฝัน คิดในสิ่งที่อยากคิด ทำให้สิ่งที่อยากทำ แต่ทุกอย่างต้องตั้งใจ และทำทุกอย่างไปตามแรงปราราถนาของเราเถอะนะ เดินหน้าแล้วไม่ต้องถอยหลัง พลาดหรือล้มก็ต้องลุกขึ้นยืนให้ได้ อย่าคิดว่ามันหนักหนาสาหัสสำหรับเรา คนอื่น ๆ อาจมีปัญหาสาหัสมากกว่าเป็นร้อยเท่าทวีคูณก็ได้ ใครจะรู้
พี่พิมขอให้จากนี้ต่อไป ตาวุฒิของพี่จง ขีด และเขียนเส้นกราฟชีวิตของน้องให้ได้ ตามที่หวังนะจ๊ะ พี่ขอส่งแรงใจเต็มร้อยให้น้อง ถึงประตูบ้านเลยเน๊อ
ด้วยรักจากใจด้วยโต ๆ
พี่พิม